کس نمی دانم که از حکیم نزاری قهستانی غزل 430

1 کس نمی دانم که پیغامی برد یک قدم با ما به یاری بسپرد

2 بندگی ها عرضه دارد و آن گهی از دل آ [ رامم ] سلامی آورد

3 تا به وصلم کی مجالی می دهد باز پرسد روی و راهی بنگرد

4 الله الله غفلتِ بی اختیار بر من از بی التفاتی نشمرد

5 زاریی می آورد از من به دوست مرغ اگر بالایِ بامش می پرد

6 خدمتی می آورد با اشتیاق گر برو بادِ سحر گه بگذرد

7 دفعِ سودا را نزاری تا به کی خونِ جان با آبِ رز برهم خورد

8 در تعجّب مانده ام تا هیچ کس دشمنِ جان چون نزاری پرورد

9 هم گران باشد اگر او را کسی از غمِ دنیا به یک جو واخَرَد