دلِ گم کرده را از حکیم نزاری قهستانی غزل 798

1 دلِ گم کرده را چندان که می جویم نمی یابم همان به تر که بر دنبالِ مرغِ رفته نشتابم

2 دم از من بر نمی آید غم از من بر نمی گردد ملول از جمعِ حُسّادم نفور از منعِ بوّابم

3 توانم چاره یی کردن دمی با خود برآوردن اگر جمعیّتِ خاطر مرتّب دارد اسبابم

4 چنان مستوحش از خویشم چنان مستغرقِ فکرم که از مشغولیِ خاطر نمی گیرد دگر خوابم

5 اگر وقتی دگر در آشنایی می زدم دستی کنونم پای از جا رفت و از سر برگذشت آبم

6 منم این در قفایِ بخت ضایع کرده سرگردان برون رفتند و بر بستند رخت از منزل اصحابم

7 نظر پیوسته بر محرابِ ابرویِ بتان دارم مسلمانی نباشد روی اگر از قبله بر تابم

8 عبادت خانه رد کردم به رندی سر برآوردم چو ابرویِ بتان دیدم بگشت از قبله محرابم

9 نصیحت در نمی گیرد ملامت گر نمی داند که رغبت می کشد با مرکزِ فطرت به قلّابم

10 نزاری ای به زاری باز می گوی و اسف می خور دل گم کرده را چندان که می جویم نمی یابم