من از کمال شوق ندانم که از فروغی بسطامی غزل 370

1 من از کمال شوق ندانم که این تویی تو از غرور حسن ندانی که این منم

2 گر برکنند دیده‌ام از ناخن عتاب گر دیده از شمایل خوب تو برکنم

3 بگذشتم از بهشت برین آستین فشان تا خاک آستان تو کردند مسکنم

4 مشنو ز من به غیر نواهای سوزناک زیرا که دست پرور مرغان گلشنم

5 آن قمری حدیقهٔ عشقم که کرده بخت زلف بلند سروقدان طوق گردنم

6 شاهین تیر زپنجهٔ دشت محبتم زان شد فراز ساعد شاهان نشیمنم

7 تا خار عشق گوشهٔ دامان من گرفت گلهای اشک ریخت به گل‌زار دامنم

8 تا سر نهاده‌ام به ارادت به پای دوست آمادهٔ ملامت یک شهر دشمنم

9 بیرون چگونه می‌رود از کین مهوشان مهری که همچو روح فرورفته در تنم

10 تا چشم من فتاد فروغی به روی او خورشید برده روشنی از چشم روشنم