1 برفت آن یار و از ما مهر برداشت خیالش هم مرا آسوده نگذاشت

2 به فایز آنچه کرده آن جفاجو نه باور کرد دل، نه عقل پنداشت

1 اگر خواهی بسوزانی جهان را رخی بنما بیفشان گیسوان را

2 بت فایز اشارت کن به ابروت بکش تیغ و بکش پیر و جوان را

1 صنم تا کی دل ما را کنی آب دل نازک ندارد اینقدر تاب

2 اگر تو راست می‌گویی به فایز به بیداری بیا پیشم نه در خواب