دریغ کز نظرِ دوستان از حکیم نزاری قهستانی غزل 817

1 دریغ کز نظرِ دوستان بیفتادم به هرزه عمرِ گرامی به باد بر دادم

2 درین عذاب که بر من عدو ببخشاید کسی نمی رسد از دوستان به فریادم

3 خلافِ عقل بود گر نگویمش که چه باد بر آن زمان که من از مادرِ جهان زادم

4 ببرد در گل و خاکم زمانه تا گردن چو سرو لاف چرا می زند که آزادم

5 جهانِ خرّم و ایّامِ عیش باز آمد تو را از آن چه خبر گر کشد به بی دادم

6 به هر چمن که رسیدم ز خارِ مژگانم ز رشکِ بلبل و گل خون ز چشم بگشادم

7 به زیرِ سایۀ طوبا نشسته ام چه عجب گر التفات نباشد به سرو و شمشادم

8 نه برگِ آن که نظر بر جمالِ او فکنم نه رویِ آن که لبِ سبزه دل کند شادم

9 چو غم پرست شدم دل ز عیش بر کندم چو خو پذیر شدم دل به جور بنهادم

10 هوایِ مطرب و سودایِ باده و غربت ز سر برفت چو نامِ نزاری از یادم