نشایدم چو دل از مهر یار از آشفتهٔ شیرازی غزل 693

1 نشایدم چو دل از مهر یار برگیرم ضرورتست کز اینجا ره سفر گیرم

2 بچشم من شده شیراز تر چون کنعان بشیر کو که زیوسف از او خبر گیرم

3 زدیده خواست سپردل بدفع تیر نظر کجا مجال که در پیش او سپر گیرم

4 در آسمان محبت بسیر چون زحلم نه تیر کز نظری صاحب دگر دارم

5 ببامم ار گذرد برق در شبان فراق شوم چو شعله ی و دامن شرر گیرم

6 بدست مردم چشمت مژه چو نشتر داد بیا که من رگ جان پیش نیشتر گیرم

7 وجود من چو بود بیدبن در این بستان بگو چه میوه از این نخل بی ثمر گیرم

8 عزیز من سفری شد چه فرق دشمن و دوست خبر زهر که درآید از آن پسر گیرم

9 شدم دقیق چو مویت بیاد موی و میان مگر بحیله دستی بر آن کمر گیرم

10 اگر که سیم و زرم هست حاصلش اینست که تا فروشمش و یار سیمبر گیرم

11 یار ساغری ایماه آفتاب بدست که عیب خور کنم و نکته بر قمر گیرم

12 مرا که گوشه میخانه منزل امنست جهان و هر چه در او هست مختصر گیرم

13 کدام میکده آشفته خاک کوی علی که من زخاک درش سرمه بصر گیرم