من مهر تو در میان از باباافضل کاشانی رباعی 119

1 سمع و بصر و زبان و دستم، همه اوست من نیستم و هستیِ هستم همه اوست

2 این هستی موهوم، خیالی است صریح زین هستی موهوم چو رستم، همه اوست

1 ای لطف تو در کمال بالای همه وی ذات تو از علوم دانای همه

2 بینی بد و نیک و همه پیدا و نهان چون دیدهٔ صنع توست بینای همه

1 در هستی کون خویش، مردم ز آغاز با خلق جهان و با جهان است انباز

2 وآنگه ز جهان و هر چه هست، اندر وی آگه شود و همه به او گردد باز