شه می دهدم نوید هر لحظه دویست از مجد همگر رباعی 177

1 چشم تر کن به فراق من مسکین ای ماه که جهان را ز سرشکم بلغ السیل ز ماه

2 به وداع من بیچاره برنجان قدمی که فدای قدمت باد دلم بی اکراه

1 گویی که آن زمان که مرا آفریده‌اند با عشق روح در جسد من دمیده‌اند

2 در وقت آفرینش من شخص من مگر از خون مهر و نطفه عشق آفریده‌اند

1 در جهان دل شده ای نیست که غمخوار تونیست هیچ دل نیست که او شیفته در کار تو نیست

2 در همه روی زمین زنده دلی نتوان یافت که به جان مرده آن نرگس خونخوار تو نیست