خویش را از بس به تیغ موج از سلیم تهرانی غزل 824

1 خویش را از بس به تیغ موج این دریا زدم جای ناخن بر تن من نیست، بر هر جا زدم

2 عرصه ی معمور بر خیل سرشکم تنگ بود همچو ابر نوبهاری خیمه بر صحرا زدم

3 روزگار از عجز گفتم مهربان گردد، نشد همچو همت، دست بر دامان استغنا زدم

4 خاطر خود را به درویشی تسلی ساختم آزمودم ظرف خود را، سنگ بر مینا زدم

5 پشت پایم از کف پا بیش دارد آبله بر جهان در راه عشق از بس که پشت پا زدم

6 قطره ی بی دست و پایم من سلیم، اما چو سیل کاروان موج را صدبار در دریا زدم