عاشقان دردش طلب دارم مرا از کمال خجندی غزل 191

1 عاشقان دردش طلب دارم مرا همدرد کیست آنکه دارد در غم او جان غم پرورد کیست

2 ای که گرم و سرد عالم هر دو نیکو دیده ای گو یکی چون من به اشک گرم و آه سرد کیست

3 عاشق یکرنگ خواهی جوی در ما خاکیان ز میان با چهره پر گرد و روی زرد کیست

4 سیل اشکم برد یک شب بر درش خندید و گفت پیش ما این شخص آب آورد و لای آورد کیست

5 گر نرنجیدی زما آن غمزه می کردیم غمز کان که بی موجب دل از اهل نظر آزرد کیست

6 بر درت جز چشم بیدار و دل جان سیر من عاشقی کو در نیارد سر ز خواب و خورد کیست

7 درد و غم بفرست با باران نخستین با کمال تا شود معلوم کز عشاق کویت مرد کیست