دایم از بخت سیه بر خویش از سلیم تهرانی غزل 735

1 دایم از بخت سیه بر خویش پیچانم چو زلف گرچه از خورشید لبریز است دامانم چو زلف

2 باعث زیب جمال گلرخانم همچو خال مایه ی آرایش حسن عروسانم چو زلف

3 در پریشانی بود جمعیت آشفتگان من صلاح کار خود را خوب می دانم چو زلف

4 نیستم آزاد از قید محبت یک نفس خانه زاد دودمان حسن خوبانم چو زلف

5 هیچ کس هنگامه ی جمعیتم بر هم نزد از سیه بختی خود دایم پریشانم چو زلف

6 می‌رود هر عضوم از آشفتگی سوی دگر در هوای او سلیم از بس پریشانم چو زلف