آن که به دیوانگی در غمش از فروغی بسطامی غزل 317

1 آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام آه که غافل گذشت از دل دیوانه‌ام

2 در سرشکم نشد لایق بازار دوست قابل قیمت نگشت گوهر یک دانه‌ام

3 گاه ز شاخ گلش هم نفس عندلیب گاه ز شمع رخش هم دم پروانه‌ام

4 سرو فرازنده‌ای خاسته از مجلسم ماه فروزنده‌ای تافته در خانه‌ام

5 با سگ او هم‌نشین وز همه مستوحشم با غم او آشنا از همه بیگانه‌ام

6 سفرهٔ می‌خانه شد خرقهٔ پشمینه‌ام بر سر پیمانه ریخت سبحهٔ صد دانه‌ام

7 باده پیاپی رسید از کف ساقی مرا توبه دمادم شکست بر سر پیمانه‌ام

8 آتش رخسار او سوخت نه تنها مرا خانهٔ شهری بسوخت جلوهٔ جانانه‌ام

9 مستی من تازه نیست از لب میگون او شحنه مکرر شنید نعرهٔ مستانه‌ام

10 تا نشود آن هما سایه‌فکن بر سرم پا نگذارد ز ننگ جغد به ویرانه‌ام

11 جلوهٔ فروغی نکرد در نظرم آفتاب تا مه رخسار دوست تافت به کاشانه‌ام