هرچند که دارد آسمان مهر و مهی از قدسی مشهدی رباعی 646

1 شام خطت گرفته ز صبح آفتاب را زان روز خوش نمانده جهان خراب را

2 بر نام هیچ‌کس رقم روز خوش نبود خواندیم هر دو رو ورق آفتاب را

1 بود ز روی تو روشن به صد دلیل مرا که روز هجر تو باشد شب رحیل مرا

2 ز ناوکت به دلم زخم دیگران به شد پر خدنگ تو شد بال جبرئیل مرا

1 هرگهم در دل خیال آن قد موزون نشست در جگر صد ناوک غیرت مرا افزون نشست

2 شب خیال قامتت از دیده تر می‌گذشت تا به گردن همچو شاخ ارغوان در خون نشست