تا چند بهر کشتن ما جور از هلالی جغتایی غزل 367

1 تا چند بهر کشتن ما جور و کین همه؟ ما کشته میشویم، چه حاجت باین همه؟

2 رحمی، که از جفای تو رفتند عاشقان دل خسته و شکسته و اندوهگین همه

3 تو قبله مرادی و خوبان ز انفعال دارند پیش روی تو سر بر زمین همه

4 یک بار هم بجانب ما بین، ز روی لطف یکبارگی بسوی رقیبان مبین همه

5 رخساره برفروز و بگشت چمن خرام تا خاک ره شوند گل و یاسمین همه

6 گر بگذری بناز، چو لیلی، بطرف دشت مجنون شوند مردم صحرانشین همه

7 چون در رهت هلالی سرگشته خاک شد کردند ساکنان فلک آفرین همه