تا کی به هوای دل چنین خوار شوی از مهستی گنجوی رباعی 184

1 خط بین که فلک بر رخ دلخواه نبشت بر برگ گل و بنفشه ناگاه نبشت

2 خورشید خطی به بندگیش می‌داد کاغذ مگرش نبود بر ماه نبشت

1 ما بندگی آن رخ زیبات کنیم و آزادگی طرهٔ رعنایت کنیم

2 شطرنج غمت مدام چون ما بازیم باید که دلت نرنجد ار مات کنیم

1 ایام بر آن است که تا بتواند یک روز مرا به کام دل ننشاند

2 عهدی دارد فلک که تا گرد جهان خود می‌گردد مرا همی گرداند