تا کی عمرت به خودپرستی گذرد از مجد همگر رباعی 315

1 خیال روی تو یکباره برد خواب مرا درنگ وصل تو افکند در شتاب مرا

2 متاب روی ز من دلبرا و زلف متاب که تاب زلف تو در تب فکند تاب مرا

1 چو غنچه وقت سحر حلّه‌پوش می‌آید نوای بلبل مستم به گوش می‌آید

2 گل از کرشمه‌گری سرخ‌روی می‌گردد چو سرو بسته قبا سبزپوش می‌آید

1 شکری نیئی شکر کو چو تو خوش دهان ندارد قمری نئی قمر کو شکرین زبان ندارد

2 به خوشی و دلستانی به دو هفته ماه مانی نه که ماه آسمانی لب درفشان ندارد