تا کی کشم ای دوست ز خود از جهان ملک خاتون غزل 377

1 تا کی کشم ای دوست ز خود کرده ندامت تا چند کشد دل ز غم عشق ملامت

2 مستغرق غم گشته به دریای تحیر باشد که از این ورطه درآیم به سلامت

3 درده به من تشنه لب آبی که ازین بیش در آتش هجران نتوان کرد اقامت

4 برخیز به بستان که سهی سرو نشستست بر خاک خجالت صنما ز آن قد و قامت

5 دل خال تو را دید و به زلف تو در آویخت تا عاقبت الامر درفتاد به دامت

6 مسکین تنم از خاک درت برفکند دل تا کشته شود بر سر کویت به علامت

7 از دست تو ای چرخ سیه روی شب و روز فریاد جهان سوز زنم تا به قیامت