تا کی بود دو چشمت در از جهان ملک خاتون غزل 1400

1 تا کی بود دو چشمت در عین دلربایی وآنگه کند ز پیشم او میل بر جدایی

2 دردست در دل من باشد علاج وصلش بر من ترحّمی کن چون درد را دوایی

3 طاقم ز صبر جانا طاقت نماند یارا دوری مجو ز پیشم چون نور چشم مایی

4 ای سرو راست قامت تا کی کنم قیامت از روی لطف خواهم روزی ز در درآیی

5 گر یک نظر به حالم اندازی ای پری روی ای نور هر دو دیده لطفی بود خدایی

6 تو پادشاه حسنی بر حال ما نظر کن در کوی شاه ما را رسمی بود گدایی