تا کی ای دیده دل اندر از جهان ملک خاتون غزل 1277

1 تا کی ای دیده دل اندر رخ جانان بندی مدّتی با غم زلف مهی اندر بندی

2 بس جفا می رود اندر غم هجران بر من تا کی ای جان ستم و جور به ما بپسندی

3 نقش رویت نرود هرگزم از دیده جان تو مگر مهر رخت در دل ما آکندی

4 آخر ای دیده ی مهجور ستمدیده چرا در غمش باز سپر بر سر آب افکندی

5 ای دل خسته تو تا چند ز سودای رخش در سر زلف دلارام چنین پابندی

6 ما سهی سرو ندیدیم بدین شیوه گری ما دگر ماه ندیدیم بدین دلبندی

7 چون دل و جان و جهان هر سه فدایت کردم تو چرا یکسره دل را ز وفا برکندی