1 تا کی از بخت فرو بسته گره وا نکنی نظر لطف به آوارگی ما نکنی

2 گوییا اسم جدایی نشنیده است دلت ورنه درد دل ما از چه مداوا نکنی

3 شده آئینه دل تیره تر از چهره بخت ز چه از یک نظرش پاک و مصفا نکنی

4 هوس خاک سر کوی تو اندر لب سرماست همتی از چه برین منصب عظمی نکنی

5 اینقدر هم نبود بی‌اثر آه دل ما مگر از سوز دل سوخته پروا نکنی

6 (صامتا) کار جهان گشت به کامت که دگر ز غم دلبر خود شورش و غوغا نکنی