تا کی ای فتنه ایام زپا از آشفتهٔ شیرازی غزل 1164

1 تا کی ای فتنه ایام زپا ننشینی چه بلائی تو که آخر بدعا ننشینی

2 هر کجا فتنه نشیند چو قیامت برخاست توئی آن فتنه که تا روز جزا ننشینی

3 عجبی نیست گر از ما کنی ای سرو کنار پادشاهیتو باین مشت گدا ننشینی

4 حشمت جم نشود کنم که بموری نگرد تا که گفتت که بدرویش سرا ننشینی

5 دل مرا کعبه و تو خانه خدائی زازل بحرم تا بکی ای خانه خدا ننشینی

6 من دل سوخته چون شمع و توئی شعله شمع تا نسوزی تو سراپای مرا ننشینی

7 نامی از لیلی و مجنون بجهان ماند هنوز اندر این بادیه ای بانگ درا ننشینی

8 خواهی ار حالت آشفته پریشان نکنی باید ای زلف که با باد صبا ننشینی

9 طلب ار میکنی اکسیر مراد آشفته بطلب جز بدر شیر خدا ننشینی