تا کی گل عیش در چمنها از حزین لاهیجی رباعی 1235

1 نمی فتد به دل، از محشر اضطراب مرا به زیر سایهٔ تیغ تو، برده خواب مرا

2 لب سؤال مرا مهر بوسه، خاموشی ست چرا نمی دهد آن کنج لب جواب مرا؟

1 مرغ شب پیشتر از آنکه برآرد آواز دل شوریده نوا، زمزمه ای کرد آغاز

2 می سرایید دل و کلفت آواز نبود ایمن از فتنه گریهای زبان غمّاز

1 گوشی نشنیده ست صفیر از قفس ما چون شمع، به لب سوخته آید نفس ما

2 با قافلهٔ لاله درین دشت رفیقیم گلبانگ خموشی ست فغان جرس ما