تا کی همه مدح خویش گوییم؟ از عراقی غزل 205

1 تا کی همه مدح خویش گوییم؟ تا چند مراد خویش جوییم؟

2 بر خیره قصیده چند خوانیم؟ بیهوده فسانه چند گوییم؟

3 ای دیده بیا، که خون بگرییم وی بخت، بیا، که خوش بموییم

4 ما را چو به کام دشمنان کرد آن یار که دوستدار اوییم

5 نگذاشت که با سگان کویش گرد سر کوی او بپوییم

6 دانم که روا ندارد آن خود کز باغ رخش گلی ببوییم

7 زین به نبود، کز آب دیده خیزیم و گلیم خود بشوییم؟

8 گردی است به راه در، عراقی آن گرد ز راه خود بروبیم