تا کی غم این جهان فرسوده خورم از ملک خاتون رباعی 217

1 صبا چه گفت ز دلدار خشم رفتهٔ ما کجا مقام گرفت آن مه دوهفتهٔ ما

2 نشسته در دل محزون ما شب و روزست خیال روی نگار ز چشم رفتهٔ ما

1 ای دیده گشته در غم هجر تو چون شراب وای دل بر آتش غم عشقت شده کباب

2 ای سرو راستی که قدی خوش کشیده ای در بوستان عشق سر از سوی ما متاب

1 ای سرو چمن چو قامتت راست با ما تو بگو که آن چه بالاست

2 میلت سوی ما بدی همیشه این سرکشی تو از چه برخاست