تا کی ز سر زلف تو ما از جهان ملک خاتون غزل 1317

1 تا کی ز سر زلف تو ما را ننوازی در بوته عشقم چو زر و سیم گدازی

2 ای باد برو حال دل خسته هجران بر دوست بده عرضه که تو محرم رازی

3 رازیست درین دل که تو دانی به حقیقت کز بنده نیازست و ز تو بنده نوازی

4 مجروح شدم دل ز جفا و ستم چرخ آخر تو چرا مرهم این ریش نسازی

5 سرو ار چه بود راست چو چوبی بدنست او تشبیه به قدّت نتوان کرد به بازی

6 با سرو دلم گفت که دیدی قد او را در ملک جهان گر چه تو در کوی مجازی