تا کی سخن معرفت انشا کردن؟ از قدسی مشهدی رباعی 514

1 نظر بر آینه خوبان چو بی‌نقاب کنند ز شوق، آینه را مضطرب چو آب کنند

2 مراد خلق ز یک دیدن تو حاصل شد دگر نماند دعایی که مستجاب کنند

1 دل دیوانه کی در گوش گیرد پند دانا را حباب از خیمه نتواند که پوشد روی دریا را

2 ملک در موسم گل آروی جام می دارد چرا چون دیو باید داشتن در شیشه صهبا را؟

1 خانه‌ام نیمی خراب از گریه نیمی پرگل است همنشینم جغد از یک سو، ز یک سو بلبل است

2 نکته‌ای تا کرده از سیرابی زلفش رقم از رطوبت خامه‌ام گویی که شاخ سنبل است