تا کی زنی ز تیغ جفا از جهان ملک خاتون غزل 1020

1 تا کی زنی ز تیغ جفا نیش بر دلم تا من مگر ز مهر و وفای تو بگسلم

2 جان و جهان فدای غمش کرده ام ولی جز آه و ناله نیست ز دلدار حاصلم

3 گر دوست غافلست ز احوال زار من ای دل گمان مبر که من از دوست غافلم

4 چندان به شیب خاک بگریم که اشک من مهر گیاه دوست برویاند از گلم

5 من بر جبین جان بنهم داغ بندگیش دلبر نمی نهد بجز از داغ بر دلم

6 از چشم شوخ تو همه شب مست و بی خودم وز زلف سرکشت همه شب در سلاسلم

7 گویم که ترک عشق تو گویم ولی چه سود فی الحال آمدی و نشستی مقابلم

8 گفتند جان ستان و غمش در عوض بده گفتم برو برو نه بدین نوع جاهلم

9 مشکل به سر رود ز غمت عمر من بیا باشد که حل شود ز وصال تو مشکلم