نقّاش ازل چه لطفها از جهان ملک خاتون رباعی 32

1 نشست بار فراقی چو کوه بر دل ما به وصل خویش مگر حل کنی تو مشکل ما

2 به درد عشق رخت ای نگار سنگین دل بگو چه شد بجز از خون دیده حاصل ما

1 ای ز رویت خیره چشم آفتاب وی به مهر روی تو دلها کباب

2 برقع از روی چو خورشیدت بکش زآنکه بر خور کس نمی بندد نقاب

1 جز شب وصل تو جانا که کند چارهٔ ما خود نگویی چه کند خستهٔ بیچارهٔ ما

2 مدّتی تا دل سرگشته به عالم گشتست تا چه شد حال دل خستهٔ آوارهٔ ما