داغ جفا که برکسان زآتش کین خود نهی از جامی غزل 291

1 داغ جفا که برکسان زآتش کین خود نهی کاش به جان عاشق بی دل و دین خود نهی

2 باد زمین به راه تو تارک بندگان که تا هر طرفت فتد گذر پا به زمین خود نهی

3 ای بت آمده ز چین لاف زنان به روی او زود بود کزین خطا روی به چین خود نهی

4 بر سر ره نشسته ام بو که چو مست بگذری پای به سهو بر سر راه نشین خود نهی

5 تاجورا کجا رسد کامت ازان نگین لب گرنه به کفه بها تاج و نگین خود نهی

6 رشح می از لبش دلا شهد شهادت تو بس به که ازان ذخیره ای روز پسین خود نهی

7 قدرشناس گوهرت نیست زمانه جامیا در کف سفله تا به کی در ثمین خود نهی