امیدگاها امیدوارم از مشتاق اصفهانی غزل 317

1 امیدگاها امیدوارم که از جفایت روا نداری جفاکشانرا شود مبدل بناامیدی امیدواری

2 ز تیغ جورش ز کار کارم گذشت و رحمی نکرد یارم چگونه زین‌پس زیم که دارم هزار زخم و تمام کاری

3 کسیست از جور باستانت ز حالم آگه بر آستانت که دیده باشد هزار خفت کشیده باشد هزار خاری

4 رخ تو باشد ز دیده پنهان ز داغ دوری ز درد هجران نه در برم دل نه در تنم جان قرار گیرد ز بی‌قراری

5 گذشت عمری که نیست ما را رهی بکویت گهی خدا را زیار دیرین بپرس ما را ز راه رسم وفا و یاری

6 ز عشق دارم بدل هزاران غم و درین غم چه چاره یاران که غمگساری ز غمگساران نجوید دل ز غمگساری

7 ز بهر جورش چو من هلاکم ز شوق تیغش دلیست چاکم ازو چه نالم اگر بخاکم کشد بخاری کشد بزاری

8 جفایت از پی وفا ندارد چرا ز حسرت بخون نغلطم که میزنی تو ز جور زخم و ز لطف مرهم نمی‌گذاری

9 بر آستانت ز درد مردم چو شمع کشته ز غم فسردم چه باک از اینم که جان سپردم بخاک کویت گرم سپاری

10 چگونه مشتاق از آن جفاجو گهی ننالم گهی نگریم که هست کارش بغیر رحم و بدردندان ستم شعاری