به عشق باده ز خون امید و از سلیم تهرانی غزل 436

1 به عشق باده ز خون امید و بیم خورند کباب پخته و خام از دل دو نیم خورند

2 به زور باده به مخمور می دهد ساقی چو خستگان که دوا از کف حکیم خورند

3 کشیده اند صفی بیدلان عشق، ولی شکست همچو گل و لاله از نسیم خورند

4 به کعبه باعث صد فیض گشت مستی ما خوش آن شراب که در خانه ی کریم خورند

5 پیاله گیر چو آیی به بزم ما زاهد حرام نیست شرابی که با سلیم خورند