خورد بر یک جایگه از عطار نیشابوری منطق‌الطیر 5

1 خورد بر یک جایگه روزی بلال بر تن باریک صد چوب و دوال

2 خون روان شد زو ز چوب بی‌عدد هم چنان می‌گفت احد می‌گفت احد

3 گر شود در پای خاری ناگهت حب و بغض کس نماند در رهت

4 آنک او در دست خاری مبتلاست زو تصرف در چنان قومی خطاست

5 چون چنان بودند ایشان تو چنین چند خواهی بود حیران تو چنین

6 از زفافت بت پرستان رسته‌اند وز زبان تو صحابه خسته‌اند

7 در فضولی می‌کنی دیوان سیاه گوی بردی گر زفان داری نگاه