شکرش در سخن گهر ریزد از مجد همگر غزل 44

1 شکرش در سخن گهر ریزد خنده اش پسته بر شکر ریزد

2 عاشقش همچو شمع در شب وصل پیش رویش نخست سر ریزد

3 گر سموم عتاب او بجهد از درخت حیات بر ریزد

4 ور نسیم عنایتش بوزد گلبن خشک برگ تر ریزد

5 ابر بر بام او به جای سرشک همه خونابه جگر ریزد

6 چشم آهو وشش به مخموری رنگ از خون شیر نر ریزد

7 مجد آن در زند همی که براو گرپرد جبرئیل پر ریزد