اسم شریفش میرزا عبدالحسین و در شیراز سکونت داشتند. علوم صوری و معنوی حاصل کرده بود و عمر شریف خود را به ریاضات و عبادات شرعیه مصروف می‌نمود. پیر طریقت و ارشاد وی جناب مولانا عبدالرحیم بن یوسف الدماوندی است که از اکابر علما و عرفا و ازمشایخ سلسلهٔ علّیهٔ نوربخشیه بوده و جناب میرزا از متأخّران این طایفه است. شیخ محمد اسماعیل بن شیخ عبدالغنی شیرازی ارادت به او داشته. رسالات نیکو دارد و این چند بیت تیمّناً و تبرّکاً از اونوشته شد: ,

2 من ندانستم از اول که چنین کاری هست پایِ رفتن نه و بر دوش گران باری هست

3 مفتی بهانه جوست پی قتل عاشقان بهتر ز عشقِ ما به جمالت بهانه نیست

4 صورت گر پرده‌ای که اندر نظر است در گردش خامه‌اش صور معتبر است

5 منگر تو به صورت و به معنی بنگر هر صورتِ آن معنی‌ای جلوه‌گر است

6 یک چند چو ممسکان فشردم رهِ حلق یک چند چو مفلسان زدم وصله به دلق

7 نگشود ز کاردل به این‌ها گرهی بستم کمری تنگ پیِ خدمت خلق