نام شریفش آقامحمد ابراهیم. صاحب طبع سلیم. با محتشمان جلیس و با فقیران انیس. صفاتش پسندیده و اخلاقش حمیده. بسیار لطیف و ظریف. طبعش عالی و شریف. از اهل ذوق و وجدان و از سلاک مسلک ایمان. ظاهرش دلپسند و باطنش فیض مند. غالب اوقات موطنش شیراز و بین الاماثل ممتاز. به حکم استعداد و قربت و قابلیت فطرت در حضرت سلطان زمان و دارای صاحبقران از ندمای خلوت محسوب شد. در سفر و حضر خاصه در هنگام غنودن، سرکار خسروی حکایات چند از رموز حمزه به طوری خوش و طرزی دلکش با اشعار مناسب آمیخته بر آن تکلم می‌کرد تا باعث آرام و خواب حضرت شهریاری می‌گردید و در آن اوقات به خدمت جناب شیخ عارف الصمدانی حاجی محمد جعفر همدانی رسید و ارادت گزید. پس از آن خدمت جناب حاج محمد رضای همدانی را دریافت و در راه سلوک شتافت. غرض، از معاصرین و با فقیرش نهایت وداد و کمال اتحاد است. در سنهٔ ۱۲۵۴ وفات یافت و از اوست: ,

2 زاهد ار سجده به آن کوی کنم عیب مکن کز حرم عشق به بتخانه کشد صنعان را

3 خوشدل ز نعمت دو جهان برفشاند دست یک باره هر که بر در پیر مغان گذشت

4 ندانم چیست در ساغر ولیکن این قدر دانم که ساقی می‌کند مست و خرابم هردم از جامی

5 وقت آن رند لاابالی خوش که بجز دوست نیستش هوسی

6 نیست هرگز برهنه پایان را غمی از شحنه، بیمی از عسسی

7 یارب به کمند عشق پابستم کن از دامن غیر خود تهی دستم کن

8 یک باره ز اندیشهٔ عقلم برهان وز بادهٔ صاف عشق سرمستم کن