اسمش از رضاقلی خان هدایت تذکرهٔ ریاض العارفین 69

اسمش شیخ نجیب الدین رضا از اماجد مجذوبین و اکابر محبوبین بوده و پس از جذبه به سلوک رجوع کرده. ارادت به شیخ محمد علی مؤذّن خراسانی از مشایخ سلسلهٔ علیّهٔ ذهبیه داشته و خود هم از مشایخ آن سلسله است. شیخ المتأخرین جناب آقا محمد هاشم قدّس سرّه فرموده است که او را هفت دیوان در حقایق است و اُمّی بوده. خود نیز در ضمن رسالاتش این معنی را اظهار فرموده. غرض، مثنوی سبع المثانی و خلاصة الحقایق و دیوان غزلیاتش به نظر رسید. در بعضی مقاطع جوهری و رضا و نجیب الدین تخلص نموده. اگرچه اصلاً تبریزی است، اما در اصفهان بوده و رحلتش در سنهٔ ۱۰۸۰، تیمنّاً چند بیت نوشته شد: ,

2 نکتهٔ وَجَهت به وجهی خالی از اسرارنیست چشم حق بین باز کن کاینجا بجز دیدار نیست

3 مرد عاشق پیشه فارغ نیست ازسودای دوست زانکه مردان خدا را عشق تا حق رهبر است

4 مثال نی اگر از خود تهی شود سالک همیشه پُر ز دَم پاک آن دهن باشد

5 شمع و چراغ همه روشن ازوست بوی خوش هر گل و گلشن ازوست

6 کنه کمالش عری از عقل‌هاست قرب وصالش بری از نقل هاست

7 در همه جا حاضر و غایب چو نور در همه جا مبدأ نور حضور

8 اوست بسیط و همه عالم بساط اوست محیط و همه عالم محاط

9 هر چه نموده است به قدر عیان می‌دهد ازوحدت ذاتش نشان

10 بود وجود همه اشیا دم است کلی آن دم نفس خاتم است