اسمش از رضاقلی خان هدایت تذکرهٔ ریاض العارفین 141

اسمش مولانا محمد، اصلش از قصبهٔ زَواره و آن از مضافات اردستان از بلوکات اصفهان. از سالکان مسالک حقیقت و مالکان ممالک طریقت، و برادر مولانا سپهری زواره‌ای است. در سنهٔ ۱۰۳۰ وفات یافت. این رباعیات از اوست: ,

2 نقش خم ابروی ترا در محراب عکسِ لبِ میگون ترا در میِ ناب

3 زاهد چو بدید بی خود آمد به سجود می‌خواره چو یافت مست گردید و خراب

4 در مذهب عشق علم و دانش رندی است دانشمندی مایهٔ هر خرسندی است

5 یک چهره ز روی عجز بر خاکِ نیاز بهتر ز هزار گونه دانشمندی است

6 من دل به غم تو بسته دارم ای دوست دردِ تو به جان خسته دارم ای دوست

7 گفتی به دل شکسته ما نزدیکیم من نیز دلی شکسته دارم ای دوست

8 ما نفس خسیس را ملامت کردیم در بقعهٔ نیستی اقامت کردیم

9 از نیک و بد زمانه یک سو رفتیم وز خلق کناره تا قیامت کردیم

10 گاهی ز لب تو همچو می در جوشم وز چشم تو گه چو می کشان مدهوشم

11 در ذکر توام اگر دمی گویایم در فکر توام گر نفسی خاموشم