اسمش از رضاقلی خان هدایت تذکرهٔ ریاض العارفین 36

اسمش احمدخان و اصلش از آن بذرهٔ نزهت بنیان. در نیکیِ فطرت معروف آفاق و به بذل و سماحت در آن ولا طاق. همواره با اهل کمال مجالس و با ارباب حال مؤانس. با فقیرانش لطف بی اندازه و صیت فقرش بلند آوازه. گویند در پیش عرفای متأخرین تهذیب اخلاق و تصفیه و تزکیهٔ نفسیه کرده. ملاقاتش دست نداد و زیاده از حالش اطلاعی به هم نرسید. از اوست: ,

2 تو مجنون نیستی تا حسن لیلی جلوه گر بینی برو وامق شو و آنگه نظر کن روی عذرا را

3 زمانی گوش جان بگشا که در تسبیح حق یابی چو حجاج حرم آواز ناقوس کلیسا را

4 چو خواهی جذبهٔ پیغمبری و عشق بشناسی نگه کن حسرت یعقوبی و وصل زلیخا را

5 ز روی و موی تو ایمان و کفر گشت پدید که فرق داد ز هم کعبه و کلیسا را

6 حسن یار ماست در هر جا که دل‌ها می‌برد گرچه هر دلداده‌ای را دلستان دیگر است

7 سرو و گل خار است در چشمم که اندر دل مرا گلستان دیگر وسرو روان دیگر است

8 جز یکی بیش مدان ناظر و منظور و نظر باش یک بین و فرو بند دو چشم حولی

9 آشکارا و نهان همچو عیانی شب و روز تا نفس هست علی گوی و علی گوی علی