1 شهید او که بود آب و رنگ یاقوتش نهند خضر و مسیحا به دوش تابوتش

2 خوش آن سعادت مرغی که می کند در دام کرشمهٔ تو ز اوج هوای لاهوتش

3 ضعیف تر شود ار نعمتش ز باده دهند وظیفه خوار محبت که غم بود قوتش

4 شهید زلف و رخ او چو طرف جوی بهشت برون دمد گل و سنبل ز دور تابوتش

5 فغان ز خامهٔ عرفی که کمترین ظفرت شکست خامهٔ مانی و کلک یاقوتش