1 قدّش صنوبریست روان در میان باغ دارد بر آستین ز گل و نسترن فراغ

2 از پیش ما جدا مشو ای جان که در تنم جان جهانیان تویی ای چشم و ای چراغ

3 از دست باد صبح نسیمی به ما فرست از زلف عنبرین که بیاسایدم دماغ

4 یک شب به وصل خویش نوازم که سالها تا بر دلم نهاده ای از هجر خویش داغ

5 همچون قدت نخاست سهی سرو در چمن نشکفت چون رخ تو گلی در میان باغ