غمزه‌اش دست چو بر غارت از محتشم کاشانی غزل 270

1 غمزه‌اش دست چو بر غارت جان بگشاید فتنهٔ صد ناوک پر کش ز کمان بگشاید

2 گر اشارت کند آن غمزه به فصاد نظر در شب تار به مژگان رگ جان بگشاید

3 زان اشارت به عبارت چه رسد نوبت حرف سحر بندد لب و اعجاز زبان بگشاید

4 با ته پیرهنش چون ببر آرم که فتد رعشه بر دست تصرف چو میان بگشاید

5 سازدم چون تف صحرای جنون سایه طلب مرغ غم بال کران تا به کران بگشاید

6 بهر خاشاک دل ما شده گرداب بلا اژدهائی که پی طعمه دهان بگشاید

7 صبح محشر نفس صور چو افتد به شمار دادخواهان تو را راه فغان بگشاید

8 تا شه وصل به دولت نزند تخت دوام کی در مملکت امن و امان بگشاید

9 باد سرگشته به راه غمت آن سست قدم که چو پر کار بهم کام گران بگشاید

10 مدعی را ببر آن گونه به گردون که دلم رشته از بال و پر مرغ کمان بگشاید

11 می بکش با کس و مگذار که آه من زار پرده از چهرهٔ صد راز نهان بگشاید

12 کاه دیوار شدن محتشم اولیست که عشق کوچه‌ای هست که راه تو از آن بگشاید