چشم خود بگشا حدیث خوش نگاهی می‌رود از سلیم تهرانی غزل 441

1 چشم خود بگشا حدیث خوش نگاهی می‌رود گردنی برکش که حرف کج‌کلاهی می‌رود

2 در دلش از من غباری هست، پنداری که باز آب چشمم از برای عذرخواهی می‌رود

3 رهروان رفتند و چون از کاروان واماندگان برق ایشان را ز دنبال سیاهی می‌رود

4 آنچه در راه کسی باشد، ازان نتوان گریخت گر روم بر آب، در پا خار ماهی می‌رود

5 وادی عشق است اینجا، نیست نومیدی سلیم کاروان در منزل از گم کرده راهی می‌رود