چشمش را عقل و مبه و جان زد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 چشمش را عقل و مبه و جان زد این دزد هزار کاروان زد
2 هر نیر بلا که سوی دلها از غمزه کشید بر نشان زد
3 خاک در او چو دیده دریافت اشک آمد و سر بر آستان زد
4 مه کرد شبی طواف آن گوی صد چرخ دگر به ذوق آن زد
5 در پوزه دستبوس کردم دستم بگرفت و بر دهان زد
6 شد خسته ز لطف آن بناگوش هرگه در گوش او برآنه زد
7 در شد سخن کمال و زد لاف لاف از سخن چو در توان زد
دیدگاه‌ها **