هجران رسیده، کی برد از از حزین لاهیجی غزل 637

1 هجران رسیده، کی برد از روزگار، فیض شاخ بریده را نبود از بهار، فیض

2 می پرورد نگاه تو هر ذرّه را چو مهر عام است دور چشم تو در روزگار فیض

3 اقلیم بیخودی همه فصلیش خوش هواست دیوانه می برد ز خزان و بهار فیض

4 مستان اگر برند ز ابر بهار فیض ما می بریم از مژه اشکبار فیض

5 بی زخم ناوکی چه خوشی صید عشق را دل می برد ز غمزهٔ عاشق شکار فیض

6 ورزم به تیره بختی خود عشق، در نهان تا برده ام ز ساقی مشکین عذار فیض

7 نبود حزین به روزنهٔ صبح، چشم ما ایجاد می کند دل شب زنده دار فیض