1 تا شفقی کرده ای رخ نمکین را گل عرق آلود شرم کرده جبین را

2 وحشت دلهای آرمیده عجب نیست غمزهٔ صید افکنت گشاده کمین را

1 گیرد شرار عبرت، از بی بقایی ما برق آستین فشاند، بر خودنمایی ما

2 ای عجز همّتی کن، تا بال و پر بریزیم صیاد ما ندارد، فکر رهایی ما

1 کرده عشق شعله خوب ریشه در جانم چو شمع از زبان آتشین خود گدازانم چو شمع

2 آستین نبود حریف دیده خونبار من کز تف دل آتش‌آلود است مژگانم چو شمع