دریغ از حاجی ابراهیم از هاتف اصفهانی دیوان اشعار 7

1 دریغ از حاجی ابراهیم آن دانای روشندل که زاد از مادر ایام با ایمان و دین توام

2 دریغ و درد از آن شمع سحر خیزان که بود او را دلی پر آتش از ترس خدا و دیدهٔ پرنم

3 هزار افسوس از آن نخل برومند ثمرپرور که در باغ جهانش قامت از باد اجل شد خم

4 گرفتش دل ازین تنگ آشیان و طایر روحش به عزم گلشن فردوس بال شوق زد برهم

5 روان شد جانب گلزار جنت زین جهان و شد روان از دیدهٔ احباب سیل خون ازین ماتم

6 چو بیرون رفت از غمخانهٔ دنیای دون و شد به عشرتخانهٔ فردوس اعلی با دلی خرم

7 دبیر خامه هاتف پی تاریخ فوت او رقم زد: شد به جنت حاجی ابراهیم از عالم