از مصلحت الفت به من پیر از سلیم تهرانی غزل 337

1 از مصلحت الفت به من پیر گرفته ست این تجربه را از شکر و شیر گرفته ست

2 دل در طلبت بر ره دریوزه قدم زد اول ز سر کوچه ی زنجیر گرفته ست

3 از دام و قفس باک ندارم، بگذارید صیاد اگر اوست مرا دیر گرفته ست

4 افسوس که شد از ستم آینه ویران ملک دل ما را که به شمشیر گرفته ست

5 از راست روی راه به مقصود توان برد این تجربه را عقل من از تیر گرفته ست

6 خاموش ازان همچو سلیمم که درین بزم راه نفسم اشک گلوگیر گرفته ست