ای زود گرد گنبد از ناصرخسرو قبادیانی قصیده 211

1 ای زود گرد گنبد بر رفته خانهٔ وفا به دست جفا رفته

2 بر من چرا گماشته‌ای خیره چندین هزار مست بر آشفته؟

3 این دشته بر کشیده همی تازد وان با کمان و تیر برو خفته

4 اینم کند به خطبه درون نفرین وانم به نامه فریه کند سفته

5 من خیره مانده زیرا با مستان هر دو یکی است گفته و ناگفته

6 گفته سخن چو سفته گهر باشد ناگفته همچو گوهر ناسفته

7 بیدار کرد ما را بیداری پنهان ز بیم مستان بنهفته

8 خرگوش‌وار دیدم مردم را خفته دو چشم باز و خرد رفته

9 یک خیل خوگ‌وار درافتاده با یکدگر چو دیوان کالفته

10 یک جوق بر مثال خردمندان با مرکب و عمامهٔ زربفته

11 بر سام یارده ز شر منبر گویان به طمع روز و شبان لفته

12 مستان و بیهشان چو بدیدندم شمع خرد فروخته بگرفته

13 زود از میان خویش براندندم پر درد جان و ز انده دل کفته

14 آن جانور که سرگین گرداند زهر است سوی او گل بشکفته

15 بیدار چون نشست بر خفته خفته ز عیب خویش شود تفته

16 زیرا که سخت زود سوی بیدار پیدا شود فضیحتی از خفته

17 ای درها به رشته در آوردم روز چهارم از سومین هفته