رفته بود از سال هجرت هفتصد با سی و هشت از فریومدی دیوان اشعار 10

1 شهریارا ماه روزه بر تو میمون باد و هست همچو عیدت روزها یکسر همایون باد و هست

2 تاج ملک و دین علی کز صبغه الله تا ابد بخت روز افزونت را رخساره گلگون باد و هست

1 ایدل گرت شناختن راه حق هواست خود را بدان که عارف خود عارف خداست

2 غم ره مده بخویشتن ار وقت خوش نماند زیرا که وقت فوت شد اما خوشی بجاست

1 سالها خاطر مرا ز نشاط هیچ پروای قیل و قال نبود

2 ماه طبعم همیشه خرم بود مهر جان را سر زوال نبود