خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم از شیخ بهایی رباعی 63

1 از بس که زدم به شیشهٔ تقوی سنگ وز بس که به معصیت فرو بردم چنگ

2 اهل اسلام از مسلمانی من صد ننگ کشیدند ز کفار فرنگ

1 جای دگر نماند، که سوزم ز دیدنت رخساره در نقاب ز بهر چه می‌کنی؟

1 هر چند که رند کوچه و بازاریم ای خواجه مپندار که بی‌مقداریم

2 سری که به آصف سلیمان دادند داریم، ولی به هرکسی نسپاریم